Dziś.

Pamiętam, jak obiecałam sobie, że tamte łzy będę ostatnimi, jakie wypłyną z moich oczu. Później płynęły kolejne. Krótkie momenty, zwroty akcji, parę słów, zadawały taki ból, jak nic nigdy wcześniej.
Policzki znów były wilgotne, tusz rozmazany, a dłonie drżały z sekundy na sekundę coraz silniej. Choć ból obchodził się ze mną dość łagodnie, chcąc dać mi jakby nadzieję, z nadzwyczajną delikatnością kruszył żebra. Rozszarpywał serce. Do tej pory przykładając do niego dłoń, czuję jak jeszcze trzęsie się ze strachu, lecz również czuję jego bicie i każde ze spokojnych uderzeń, które dziś po dłuższym czasie nabierają coraz głębszego sensu. Dziś wiem, że to co było to tylko nasza przeszłość, która pozostanie w nas mimo wszystko, jednak to co było - już minęło, nie zatrzyma się, odwracając z uśmiechem. Już nie powróci.
Tamto wczoraj nie krzywdzi nas dziś. Może siedzi w kącie i czeka by namieszać w teraźniejszości, jednak dziś jesteśmy silniejsi. Silniejsi o tamto wczoraj, o tamte chwile, o tamtą przeszłość.
Dziś jesteśmy tymi, w których tak bardzo wtedy wątpiliśmy i jesteśmy szczęśliwi.
Najszczęśliwsi. Niech tak pozostanie.